Opactwo benedyktyńskie w Tyńcu

Opactwo powstało na wapiennym wzgórzu nad Wisłą. Kazimierz I Odnowiciel w 1044 roku ufundował to opactwo. Zadaniem Benedyktynów było wsparcie odbudowy państwa i kościoła. Aaron arcybiskup Krakowski został pierwszym opatem. 

W II połowie XI w. powstały romańskie budowle – trójnawowa bazylika oraz zabudowania klasztorne. Przez atak Czechów oraz Tatarów Opactwo zostało w większym stopniu zniszczone. Prze kolejnych parę wieków klasztor był rozbudowywany oraz przerabiany. Opactwo zostało zniszczone przez wojny w XVII wieku, lecz wkrótce znowu odbudowane.  Kolejne zniszczenie dotknęło zabudowania klasztorne w związku z zamienieniem ich na twierdzę konfederatów barskich.

W 1816 r. opactwo zostało zlikwidowane. W 1821-1826 kościół był siedzibę biskupstwa tynieckiego z biskupem Grzegorzem Tomaszem Zieglerem. W 1939 roku Mnisi powrócili do Tyńca, a od 1947 r. odbudowywali zniszczony klasztor. W 1968 r. kościół św. Piotra i Pawła znowu stał się opactwem.

W latach 1821-1826 kościół pełnił funkcję katedry diecezji tynieckiej.         

Włodzimierz  Zatorski założył 8 maja 1991 roku „Wydawnictwo Benedyktynów”, którego siedziba miała miejsce przy opactwie. 14 stycznia 2006 roku do życia powołano Jednostkę Gospodarczą Opactwa Tynieckiego. W połowie 2008 roku powstał Benedyktyński Instytut Kultury „Aby chronić Dobro”.

Na terenie klasztoru mieści się Muzeum Opactwa w Tyńcu.

Na dzień dzisiejszy świątynia ta posiada barokową nawę główną oraz gotyckie prezbiterium. Francesco Placidi był autorem wielu ołtarzy m. in. Był autorem głównego ołtarza z czarnego marmuru. Przedstawia on św. Piotra i Pawła oraz Świętą Trójcę. W kościele znajduje się ambona w kształcie łodzi. W prezbiterium, który przeznaczony jest dla chóru znajdują się z XVII wieku stalle (drewniane ławki) ozdobione momentami z życia świętych.